Γεια σας!!
Με θυμάστε;
Είμαι ο Μίνωας!
Γεννήθηκα στην Κρήτη το καλοκαίρι του 2010. Τους πρώτους μήνες της ζωής μου δεν τους θυμάμαι αλλά νομίζω ότι ήμουν σε οικογένεια γιατί αγαπώ πολύ τα παιδιά και ακόμη και σήμερα προτιμώ να παίζω μαζί τους…
Όταν έγινα περίπου 6 μηνών, δεν θυμάμαι πως, αλλά μάλλον από αυτοκίνητο άρχισα να πονάω πολύ στην αριστερή πλευρά. Κάποιος πήρε τηλέφωνο τα πολύ καλά παιδιά του Δήμου και πήγα στο κυνοκομείο Ηρακλείου Κρήτης.
Εκεί με είδε η γιατρός. Κατάγματα στην λεκάνη, εξάρθρωση πίσω αριστερού ποδιού και τυφλό αριστερό ματάκι… Με φρόντισαν όσο καλύτερα μπορούσαν και όταν το σωματάκι μου γιατρεύτηκε προσπάθησαν να μου βρουν σπιτάκι. Λόγω της αδυναμίας μου ήταν αδύνατο να με αφήσουν στον δρόμο…(επανένταξη)
Ό μόνος άνθρωπος που ενδιαφέρθηκε ήταν η σημερινή μαμά μου. Μετά από επικοινωνία με την φιλοζωική οργάνωση ΖΩΦΟΡΟΣ ΚΡΗΤΗΣ με υιοθέτησε. Έτσι στις 18/03/2011 μπήκα στο καράβι που θα με μετέφερε στο παντοτινό μου σπιτάκι. Στις 19/03/2011 η ‘’μαμά’’ μου με πήρε από το κλουβάκι του καραβιού, και με πήγε στο σπίτι της. Πονούσα ακόμα αλλά ένοιωσα ότι η ζωή μου θα αλλάξει πολύ!
Δουλέψαμε πολύ για να εκπαιδευτούμε στην συγκατοίκηση… Η ‘’μαμά’’ μου επικοινωνούσε συχνά με έναν κύριο που ήταν θετικός εκπαιδευτής και με την ΖΩΦΟΡΟ Κρήτης http://zophoros.ga/ και της έδιναν οδηγίες για το πώς έπρεπε να μου συμπεριφέρεται…
Θυμάμαι στις πρώτες βόλτες έτρωγα σκουπίδια και φοβόμουν όμως γρήγορα κατάλαβα ότι οι λιχουδιές που έχει η’ ‘μαμά’’ μου είναι πιο νόστιμες και ότι είμαι ασφαλής…
Τότε τα σκυλάκια δεν έπαιζαν μαζί μου. Ο Τσέχωφ ήταν το πρώτο (και για κάποιο διάστημα το μοναδικό) σκυλάκι που έπαιξε μαζί μου. O καλύτερος φίλος μου… Παίζαμε στην πλατεία και μου έδειξε ότι μπορώ να κάνω έξω πιπί χωρίς να κινδυνεύω…
Τους πρώτους μήνες έπρεπε να δυναμώσει το σωματάκι γι αυτό περπατούσαμε άλλοτε πιο μακρινές διαδρομές άλλοτε πιο κοντινές και με διαφορετικούς ρυθμούς βαδίσματος. Στην αρχή κουραζόμουν αλλά σταδιακά πάτησα το αριστερό ποδαράκι μου, έκανα πιπί όπως όλα τα αγοράκια και λίγο αργότερα κατάφερα να τρέχω και να κάνω άλματα!!! Είμαι πλέον ένα κανονικό σκυλάκι!! Παίζω με όλα τα σκυλάκια και είμαι ο πιο γρήγορος στην κατηγορία μου!!! Κανείς δεν φαντάζεται το παρελθόν μου….
Η ‘’μαμά’’ μου με παίρνει σχεδόν παντού. Στην αρχή είχα πρόβλημα με το αυτοκίνητο αλλά όταν κατάλαβα ότι με αυτό πάμε μεγάλες βόλτες και περνάμε τέλεια μπαίνω όπου βρω πόρτα ανοιχτή!!
Πάμε μαζί εκδρομές, για ψώνια, για καφέ ή για φαγητό. Συνήθως όταν μπαίνουμε σε ένα μαγαζί όλοι ασχολούνται μαζί μου, με χαϊδεύουν και μου μιλάμε γλυκά. Κάποιοι παρατηρούν το τυφλό ματάκι μου και θέλουν να μάθουν την ιστορία μου. Τότε σα να νοιώθω ότι με αγαπάνε περισσότερο…
Έχω και ‘’θεία’’ και ‘’γιαγιά’’! Με αγαπάνε και αυτές πολύ και με φροντίζουν…
Κάποιοι στον δρόμο ρωτούν τι ράτσα είμαι γιατί με βρίσκουν πολύ όμορφο! Μετά ζητάνε απ’ τη μαμά μου να με ζευγαρώσει για να πάρουν ένα μωράκι… η μαμά μου τους λέει ότι με πήρε από καταφύγιο, ότι τότε δε με ήθελε κανείς και ότι φυσικά είμαι στειρωμένος. Μερικοί δυστυχώς δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν πόσο σημαντική είναι η στείρωση. Πόσα μωράκια υποφέρουν στους δρόμους και πόσα σκυλάκια κακοποιούνται και πονάνε όπως εγώ…
Υπάρχουν και κάτι παιδάκια που με βλέπουν και ουρλιάζουν γιατί λένε ότι φοβούνται.. Στην αρχή η ‘’μαμά’ μου στεναχωριόταν αλλά αργότερα έμαθε να αδιαφορεί. Σε κάθε περίπτωση είναι δικό τους πρόβλημα…Eπισης προσπαθεί να τα εκπαιδεύσει όσο περνά από το χέρι της.
Σήμερα είμαι περίπου πέντε χρονών και είμαι πολύ δυνατός και ευτυχισμένος. Τις καθημερινές, μετά την πρωινή βόλτα, περιμένω τη ‘’μαμά’’ μου να γυρίσει απ την δουλειά της για να παίξουμε και να πάμε κι άλλες βόλτες. Όταν μπαίνει στο σπίτι ξέρω αν είναι καλά, κουρασμένη ή λυπημένη και συμπεριφέρομαι ανάλογα. Πάντα όμως χαίρομαι πολύ και το δείχνω…
Εύχομαι όλα τα σκυλάκια να βρουν από ένα καλό σπιτάκι που θα τα αγαπάνε και θα τα φροντίζουν γιατί εμείς το μόνο που ξέρουμε είναι να δίνουμε αγάπη. Μόνο αγάπη.
Σας φιλώ γλυκά
Μίνωας
