ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Προς

1. Βουλευτές, μέλη της Διαρκούς Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου και εισηγητές των Κομμάτων
2. Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και των ΑΝ.ΕΛ.

Αθήνα 12.01.2013

Αρ.Πρωτ.0385/12/1/14

ΘΕΜΑ: ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ, ΟΤΙ ΨΗΦΙΖΕΤΕ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΑ

1. Κοπή αυτιών και ουρών

Με αγανάκτηση και θλίψη γι αυτό που περιμένει τα ζώα, πληροφορηθήκαμε την τοποθέτηση του εισηγητή της Ν.Δ. κ. Κόλλια σε σχέση με τους ακρωτηριασμούς των ουρών των κουταβιών. Στο διαδίκτυο βοά η κατακραυγή στην άποψη, ότι δήθεν τα κουτάβια που ακρωτηριάζονται δεν πονούν, και οι πάντες έχουν αγανακτήσει, ήδη δε έχει αποσταλεί διαμαρτυρία μέχρι και στον πρωθυπουργό.

Η άγνοια και η συνειδητή παραπληροφόρηση από κυκλώματα κερδοσκοπίας από τα ζώα είναι κάκιστος σύμβουλος

Διαβάστε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα από την κτηνίατρο Dr. Karen Becker που έχει γράψει πολλά βιβλία, έχει ιδρύσει το Therapaw Rehabilitation & Pain Management Clinic στο Ιλινόις και είναι μέλος σε 11 επαγγελματικές οργανώσεις, όπως και στην Διεθνή Κτηνιατρική Ακαδημία Διαχείρισης Πόνου

“Η κοπή της ουράς αποτελεί ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ της ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ μεταξύ του οσφυϊκού σπόνδυλου.

Το να κόψεις μέσα από όλο αυτό το τεράστιο δίκτυο νεύρων είναι απίστευτα ΕΠΩΔΥΝΟ και μπορεί να οδηγήσει ΣΕ ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΥΡΑΛΓΙΑ (phantom pain) σε μερικά ζώα.

Οι λοβοί των αυτιών (τα πτερύγια, κοινώς τα αυτιά, εξωτερικά) είναι απίστευτα αγγειώδη. Η παροχή αίματος στα αυτιά είναι τεράστια και αν έχετε δει ποτέ το ΠΟΤΑΜΙ ΑΙΜΑΤΟΣ που συνοδεύεται από κόψιμο αυτιού δεν θα το ξεχάσετε ποτέ στη ζωή σας.

ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΩΔΥΝΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΧΟΡΗΓΕΙΤΑΙ ΣΤΑ ΖΩΑ ΑΡΚΕΤΟ ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ κάτι που κάνει τελικά αυτές τις περιοχές στο σώμα τους (ουρά, αυτιά) ιδιαίτερα ευαίσθητα

σε κάθε άγγιγμα.

Τα κουτάβια περνάνε από πολύ σημαντικά στάδια ανάπτυξης της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων τους 4 πρώτους μήνες της ζωής τους, ακριβώς όταν γίνονται αυτά τα χειρουργεία. Πιστεύω ότι το να τα υποβάλλεις σε επώδυνες αμφιλεγόμενες διαδικασίες αυξάνει τα προβλήματα φοβίας και άγχους τους.

Τα Μποξερ, τα Ντόμπερμαν και όλα τα σκυλιά βασίζονται σε μη λεκτική επικοινωνία: οπτική επαφή, θέση κεφαλιού, θέση αυτιών, στάση σώματος και θέση ουράς είναι ΚΡΙΣΙΜΑ για τα σκυλιά όταν επικοινωνούν φυσιολογικά και αποτελεσματικά. ΟΤΑΝ ΚΟΒΟΥΜΕ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥΣ αλλάζουμε το πώς μπορούν να στέλνουν μηνύματα

και ΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΗ ΘΕΣΗ.”

Η κτηνίατρος καταλήγει:

Αν θέλετε να κόψετε την ουρά ή τα αυτιά του σκύλους σας θα πρέπει να ξέρετε ότι ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΤΕ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟ ΣΕ ΕΝΑ ΖΩΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΑΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΤΙ ΕΙΝΑΙ «ΟΜΟΡΦΙΑ».
Οι περισσότεροι φορείς καταρρίπτουν τον μύθο ότι δήθεν τα πολύ μικρά κουτάβια δεν πονούν όταν ακρωτηριάζονται και τέσσερις επιστημονικές μελέτες που καταρρίπτουν τον άλλο μύθο, ότι δήθεν τα μη ακρωτηριασμένα κυνηγόσκυλα τραυματίζονται πιο συχνά από τα ήδη ακρωτηριασμένα.

Σας πληροφορούμε και δυστυχώς  είναι η πάσα αλήθεια ότι πλείστες όσες φορές οι ουρές ακρωτηριάζονται με λάστιχο, ψαλίδια, κλαδευτήρια, σκυλονυκχοκόφτες και βέβαια χωρίς νάρκωση, για λόγους οικονομίας αφού η κοπή στον κτηνίατρο είναι ακριβή καθότι εξαιρετικά δύσκολη επέμβαση.
Πρόκειται ξεκάθαρα για κακοποίηση και απίστευτο πόνο. Δεν μπορείτε να παραβλέψετε το γεγονός ότι σφίγγοντας με το λαστιχάκι την ουρά ώστε να σταματήσει η κυκλοφορία του αίματος, να σαπίσει και να πέσει, η σαπίλα συχνά περνάει μέσω των κυττάρων στο σώμα του κουταβιού, προκαλεί γάγγραινα και σκοτώνει το κουτάβι.

Αλλά Υπολογίστε ότι εκτός από τον επιστημονικά αποδεδειγμένο πόνο και το ότι είναι παλαιολιθική άποψη και ενάντια στην ψηφισμένη από τη χώρα μας και χωρίς να κρατηθούν επιφυλάξεις Ευρωπαϊκή Σύμβαση προστασίας των ζώων (νόμος 2017/1992) και ενάντια στη Γνωμάτευση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που έγινε δεκτή από τον Υπουργό, τα οποία υποχρεούστε να σεβαστείτε.

1. Ερασιτεχνες εκτροφείς

Ο εισηγητής της Ν.Δ. ως ειδικός επίσης αποφάσισε ότι η εκτροφή ζώων πρέπει να γίνεται μόνο σε εγκαταστάσεις (δηλαδή μόνο από επαγγελματίες εκτροφείς) απαξιώνοντας έτσι τον παγκόσμιο θεσμό του ερασιτέχνη εκτροφέα και οδηγώντας τους ερασιτέχνες εκτροφείς στην παρανομία και στην απώλεια εκατομμυρίων ευρώ.

Σε όλη την Ευρώπη και σε όλον τον πλανήτη, υπάρχει ο θεσμός του νόμιμου ερασιτέχνη εκτροφέα κυρίως για μικρόσωμα ζώα και έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η ποιοτικότερη εκτροφή σκύλων (οι σκύλοι τους ζουν μαζί τους σαν σύντροφοι τους, μέσα στο σπίτι τους, σαν μέλη της οικογένειάς τους) πραγματοποιείται από τους νόμιμους ερασιτέχνες εκτροφείς στην οικία τους, και όχι από επαγγελματίες μέσα σε κλουβιά.

Η Ομοσπονδία μας ζητά να εφαρμοστεί το άρθρο ως έχει σήμερα (δηλαδή άδεια εκτροφής από τον 1ο εκτρεφόμενο σκύλο ή γάτα) και να εναρμονιστούμε με το παγκόσμιο γίγνεσθαι, δίνοντας το δικαίωμα στους ερασιτέχνες εκτροφείς να είναι νόμιμοι μέσω της ερασιτεχνικής άδειας εκτροφής.

Το ότι θα πρέπει να υπάρχει άδεια εκτροφής αν κάποιος σκοπεύει να ζευγαρώσει έστω και ένα μόνο θηλυκό σκύλο ή γάτα είναι ολόσωστο, γιατί όποιος “παράγει” κουτάβια ή γατάκια θα πρέπει να μπορεί να αποδείξει ότι αυτά δόθηκαν σε νέους ιδιοκτήτες, με ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο και σε καμία περίπτωση δεν πετάχτηκαν στον δρόμο. Αυτό δε αποδεικνύεται μέσω της υποχρέωσης από τον εκτροφέα και για κάθε κουτάβι του, της ύπαρξης υπογεγραμμένου και συμπληρωμένου με τα στοιχεία του νέου ιδιοκτήτη εντύπου του παραρτήματος 5 «υπόδειγμα δήλωσης αγοράς ζώου» όπως προβλέπεται από το νόμο 4039/2012.

Δεν είναι λογικό το να υπάρχει άδεια εκτροφής για όταν εκτρέφονται πάνω από δύο θηλυκοί σκύλοι, δηλαδή στην τρίτη κατά σειρά γέννα να βγαίνει άδεια και να μην γνωρίζουμε τι απέγιναν τα κουτάβια των προηγουμένων δύο γεννών…(όπως ισχύει μέχρι σήμερα, και έχουμε σαν αποτέλεσμα αμέτρητα αδέσποτα).

Όμως και εκτός από αυτό, είναι πολύ εύκολο κάποιος να ισχυριστεί ότι πραγματοποίησε μόνο δύο γέννες αυτός ο ίδιος (άρα δεν υποχρεούται σε άδεια) και δύο γέννες ο σύζυγος, και δύο γέννες η κόρη του και δύο γέννες ο γιός του κλπ… και άρα να μην μπορεί να υπάρξει κανενός είδους έλεγχος και τελικά κανείς να μην ζητήσει να βγάλει άδεια εκτροφέα και να αγνοείται πλέον η τύχη χιλιάδων κουταβιών που γεννιούνται σε όλη την Ελλάδα καθ

όλη τη διάρκεια κάθε έτους.

1. ” Ο εκπαιδευτικός” χαρακτήρας παραστασεων με ζώα ή αλλιώς Τσίρκο με δελφίνια κοκ

Οι εγκαταστάσεις των ζωολογικών κήπων αδυνατούν εκ φύσεως να προσομοιάσουν το φυσικό περιβάλλον των ζώων, με αποτέλεσμα αυτά να βασανίζονται και να πεθαίνουν πρόωρα. Η αιχμαλωσία οποιουδήποτε ζώου, εκτός των άλλων, το στερεί από τη φυσική και κοινωνική του ζωή και από τα διαρκή ερεθίσματα που είναι απαραίτητα για τη διαβίωση και την εξέλιξή του.

Καμία παράσταση που εξαναγκάζει ζώα να εκτελούν αφύσικες συμπεριφορές κατ’ εντολήν των εκπαιδευτών τους δεν μπορεί να είναι εκπαιδευτική· ούτε έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο, ούτε και μπορεί να συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα διατήρησης της άγριας ζωής. Αντιθέτως, τέτοιες παραστάσεις σε συνθήκες αιχμαλωσίας προβάλλουν και προωθούν την υποταγή της άγριας ζωής στις ανθρωποκεντρικές ανάγκες του δικού μας είδους.

Για παράδειγμα, δεν μπορεί να αποκαλείται «εκπαιδευτική» μία παράσταση με δελφίνια, όταν εξαναγκάζει αυτά τα θαλάσσια ζώα, που γεννήθηκαν με τη φυσιολογική δυνατότητα να διασχίζουν πελάγη και ωκεανούς, να εκτελούν τις οποιεσδήποτε εντολές προς εντυπωσιασμό του κοινού, εγκλωβισμένα μέσα σε μια δεξαμενή. Τα δελφίνια είναι άγρια ζώα, ιδιαιτέρως χαρισματικά, με εξαιρετικά υψηλό επίπεδο νοημοσύνης, πλασμένα για να ζούν κολυμπώντας δεκάδες χιλιόμετρα κάθε μέρα, που αναπτύσσουν ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς, επικοινωνούν μεταξύ τους με πολυσύνθετες γλώσσες αλλά και διαλέκτους, και αναγνωρίζονται ως οντότητες εξαιρετικά εξελιγμένες όχι μόνον από φυσιολογική άποψη αλλά και από ψυχοδιανοητική. Το άγχος (που είναι πλέον γνωστό ότι στα δελφινάρια δεν μπορει να αντιμετωπιστεί χωρίς φάρμακα) και η στερεοτυπική συμπεριφορά είναι συνηθέστατες παθολογικές καταστάσεις για τα κητώδη που βρίσκονται σε αιχμαλωσία, ενώ τα δελφινάρια δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να ικανοποιήσουν ούτε κατά προσέγγιση τις κατά φύσιν ανάγκες που ορίζει το είδος του καθενός από αυτά.
Οι αντιδράσεις εναντίον των δελφιναρίων σε παγκόσμιο επίπεδο συνεχώς αυξάνονται, οι ιδιοκτήτες ζωολογικών κήπων και θαλασσίων πάρκων, βλέποντας το κοινό να ενημερώνεται και να ευαισθητοποιείται όλο και περισσότερο για τη φύση και την άγρια ζωή, προσπαθούν απεγνωσμένα και ανεπιτυχώς να μάς πείσουν ότι συμβάλλουν στην εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο την εκμετάλλευση των ζώων και παρουσιάζοντας την αιχμαλωσία ως

αναγκαία για την διατήρηση των ειδών.

Στη Γερμανία τα δελφινάρια κλείνουν το ένα κατόπιν του άλλου, η Ελβετία απαγόρευσε την εισαγωγή νέων κητωδών, ενώ στη μακρινή Ινδία, πολύ πρόσφατα απαγόρευσαν τα δελφινάρια, καθώς έκριναν ότι οι παραστάσεις κητωδών αποτελούν κακοποίηση των ζώων αυτών και θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία αλλά και την ίδια τους την επιβίωση, αφού τέτοιες εγκαταστάσεις συνδέονται με υψηλά ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας.

Κύριοι Βουλευτές,

Ελπίζουμε οτι θα αντιληφθείτε την πραγματικότητα και θα ψηφίσετε το σωστό, δίκαιο, επιστημονικά τεκμηριωμένο και νόμιμο στην τελική σας τοποθέτηση και κυρίως οτι θα αντιληφθείτε το μεγάλο έγκλημα που πρόκειται να συντελεστεί κατά των ζώων.

Ψηφίζετε νόμο για την προστασία τους και όχι για τα οικονομικά συμφέροντα διαφόρων κυκλωμάτων γύρω από τα ζώα.

Με εκτίμηση,

Για την

Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία ( 50 σωματεία) &

Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή 115 Ζωοφιλικών Σωματείων

         Η Πρόεδρος                       Η Αντιπρόεδρος                   Η Γραμματέας

Αναστασία Μπομπολάκη        Μαρίζα Χριστοδούλου        Μαρία Χουστουλάκη

========================================================================================================

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΕΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ

{Animal Welfare Science Ethics and Law Association (AWSELVA)}

Ο πόνος των νεογνών και η επίδραση του στην συμπεριφορά και την κοινωνικοποίηση των ενηλίκων: μία συνοπτική επισκόπηση – Συμπεράσματα

Η κατανόησή μας για τους μηχανισμούς του ελέγχου του πόνου σε νεογέννητα θηλαστικά, έχει αλλάξει ριζικά τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια. Αυτή η συνοπτική επισκόπηση επιδιώκει να παρουσιάσει μία σύντομη σύνοψη της τρέχουσας κατανόησης του πόνου των νεογνών με αναφορά στις επιστημονικές μελέτες στις οποίες βασίζεται.

Τα νεογνά είναι συνεπώς πιθανό να είναι υπερευαίσθητα στον πόνο, και όχι υπο-ευαίσθητα όπως πιστευόταν παλαιότερα. Επιπλέον, υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ότι οι οδυνηρές εμπειρίες στα νεογνά προκαλούν ανατομικές και ψυχολογικές αλλαγές στο ενήλικο νευρικό σύστημα το οποίο οδηγεί σε αυξημένο άγχος συμπεριφοράς που σχετίζεται με τη χαμηλότερη ανεκτικότητα των ορίων του πόνου.

In the Sunday Times – 27/2/3005 Arkansas Children’s Hospital. PAIN IN NEONATES Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΑ ΝΕΟΓΝΑ

Είκοσι χρόνια πριν δεν είχαν καν υπόψη η έννοια του στρες σε πρόωρα βρέφη. Η πρωτοποριακή δουλειά των AlAynsley-Green και Sunny Anand κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ανέτρεψε την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι τα μωρά δεν μπορούν να νιώσουν πόνο, ή ότι ακόμα και αν μπορούν,  η εμπειρία τους με κάποιον τρόπο δεν ήταν σαν τη δική μας. Πριν από αυτήν την περίοδο, τα πρόωρα μωρά υποβάλλονταν τακτικά σε χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αναισθησία. «Πολλά από αυτά πέθαναν από το σοκ» λέει ο Anand, σήμερα Καθηγητής Παιδιατρικής και Αναισθησιολογίας στο Νοσοκομείο Παίδων του Αρκάνσας. Οι ορμονικές ανταποκρίσεις τους στο στρες ήταν πέντε φορές υψηλότερες από το αναμενόμενο.

Ο Sunny Anand ισχυρίζεται ότι έχει την πρώτη αντικειμενική απόδειξη ότι υπάρχει συνειδητή επεξεργασία των επώδυνων ερεθισμάτων ακόμα και από τα πιο πρόωρα νεογνά, που βρέθηκαν εξετάζοντας τις αντιδράσεις μέσα στον εγκεφαλικό φλοιό. Η εργασία του έχει υποβληθεί στο New England Journal of Medicine. Μία σειρά από δημοσιευμένες μελέτες δείχνουν ότι ο πόνος και το στρες επηρεάζουν την ανάπτυξη του εγκεφάλου αλλά το μήνυμα εξακολουθεί να μην εισακούεται…

Department of Companion Animals, Queensland  Tail Docking…Pain or Pleasure? Αποκοπή της ουράς… Πόνος ή Απόλαυση;

Το Department of Companion Animals, Queensland προέβη σε μία λεπτομερή μελέτη 50 κουταβιών ηλικίας 3-5 ημερών που υποβλήθηκαν σε ακρωτηριασμό ουράς.

«Όλα τα κουτάβια φάνηκαν στενοχωρημένα για τον ακρωτηριασμό της ουράς τους. Σχετικά συνεχείς ήπιες αρθρώσεις φθόγγων κατά την προετοιμασία της ουράς κατέληξαν δραματικά σε επανειλημμένες και έντονες διαπεραστικές αρθρώσεις φθόγγων (γοερό κλάμα)τη στιγμή της τομής της ουράς. Η ένταση μειώθηκε(αλλά ακόμη ήταν πάνω από την ένταση κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της ουράς) στην περίοδο μεταξύ του ακρωτηριασμού και της τοποθέτησης του ράμματος(κατά περίπτωση). Την στιγμή του τρυπήματος του δέρματος για τα ράμματα, οι αρθρώσεις φθόγγων πάλι επέστρεψαν σε επίπεδα συγκρίσιμα με του ακρωτηριασμού. Παρόμοια επίπεδα φωνών παρατηρήθηκαν όταν ασκήθηκε πίεση στο υλικό του ράμματος κατά την στιγμή που δενόταν ο κόμπος. Ο μέσος όρος των κραυγών που πραγματοποιήθηκαν  κατά των ακρωτηριασμό της ουράς ήταν 24(εύρος 5-23). Ο μέσος όρος των κλαψουρισμάτων κατά τη διάρκεια του ακρωτηριασμού της ουράς ήταν 18(εύρος 2-46). Όλα τα κουτάβια επέδειξαν κάποιο βαθμό αιμορραγίας.»

“Ο Η ακρωτηριασμός της ουράς αφορά τον ακρωτηριασμό του περισσότερου ή τμήματος της ουράς. Αυτό συνήθως γίνεται παράνομα από τους εκτροφείς χρησιμοποιώντας ψαλίδια, νυχοκόπτες , μαχαίρι Stanley ή λαστιχένιες λωρίδες, (κόβοντας την παροχή του αίματος στην ουρά). Ακόμη και όταν διεξάγεται από κτηνίατρο, γενικά δεν χρησιμοποιείται ούτε αναλγητικό ούτε αναισθητικό. Η ουρά αποτελείται από 6-23 σπονδύλους εγκλεισμένους σε μύες, 4-7 ζεύγη νεύρων και υποστηρικτικοί τένοντες και χόνδροι. Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει κοπή δια μέσου του δέρματος, των μυών, των οστών και των χόνδρων και όλα αυτά χωρίς την χρήση οποιασδήποτε μορφής αναλγητικού για την ανακούφιση του πόνου.”

“Έπρεπε (τα κουτάβια)να μείνουν για κάποιο διάστημα χωριστά από την μητέρα τους για να παρεμποδιστεί  το γλείψιμο του ακρωτηριασμένου κουταβιού. Μερικά κουτάβια όμως δεν συνέρχονται όταν ο ακρωτηριασμός γίνεται παράνομα,  όπως η RSPCA ανακάλυψε, όταν 11 κουτάβια πέθαναν από το σοκ και από την απώλεια αίματος”.

Το λόμπι των υποστηρικτών του ακρωτηριασμού της ουράς ισχυρίζεται ότι κουτάβια ηλικίας μεταξύ 3-5 ημερών δεν αισθάνονται τον πόνο, επειδή το νευρικό τους σύστημα και τα αισθητήρια όργανα είναι ανώριμα. Αυτή η άποψη στερείται αξιοπιστίας ιδίως με τα αποδεικτικά στοιχεία ειδικών του House of Commons Committee on theEnvironment, Food and Rural Affairs που έχει υποβληθεί το 2004 στην Επιτροπή Περιβάλλοντος, Τροφίμων και Αγροτικών Υποθέσεων της Βουλής των Κοινοτήτων που είπαν:

 «Τα πολύ νεαρά ζώα είναι πιθανόν να αισθάνονται πιο έντονα τον πόνο από τα μεγαλύτερης ηλικίας ζώα»: 

Μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο ακρωτηριασμός της άκρης της ουράς στα πονίκια αυξάνει την ευαισθησία στον πόνο στην μετέπειτα ζωή τους, μία επίδραση που αποκαλείται υστερο-άλγος (υπεραλγησία). Στην πραγματικότητα τα κουτάβια αισθάνονται τον πόνο και έχουν την ευαισθησία αυτή πολλούς μήνες μετά τον ακρωτηριασμό της ουράς τους. Η ουρά υποστηρίζει την πλάτη και βοηθά στην ισορροπία. Η ουρά χρησιμοποιείται στην επικοινωνία των σκύλων μεταξύ τους. Η ουρά εκφράζει την συναισθηματική κατάσταση του σκύλου σε έναν άλλον σκύλο, δείχνοντας αν είναι φιλικός, κυριαρχικός ή υποτακτικός. Αναρωτιέται ακόμα κανείς γιατί η επιθετικότητα μεταξύ ακρωτηριασμένων σκυλιών είναι αυξημένη σε σύγκριση με τα μη ακρωτηριασμένα?

Το λόμπι των υποστηρικτών του ακρωτηριασμού της ουράς ισχυρίζεται ότι στα σκυλιά εργασίας πρέπει να ακρωτηριάζεται η ουρά για να μην για την πρόληψη τραυματισμού της, αλλά οι μελέτες δεν έχουν αποδείξει αυτό.

Η Royal School of Edinburgh με μελέτες πάνω σε 12.000 καταγεγραμμένες περιπτώσεις, μόνο 47 περιπτώσεις παρουσίασαν τραυματισμό της ουράς .

Στην μελέτη Αυστραλίας από τις 2.000 περιπτώσεις σκυλιών μόνο 3 ευρίσκοντο εκεί λόγω τραυματισμού της ουράς.

Η Defra Animal Welfare Veterinary Team επίσης περισσότερες αντιφάσεις που αποδεικνύουν ότι ο ακρωτηριασμός της ουράς των  «σκυλιών εργασίας» διενεργείται για αισθητικούς και παραδοσιακούς λόγους και όχι για λόγους πρόληψης τραυματισμού.

Το The Animal Welfare Veterinary Team of the Department for the Environment Food andRural Affairs,  αναθεώρησε τον ακρωτηριασμό της ουράς το 2002 : « Τα επιχειρήματα που παρουσιάζονται από αυτούς που εύχονται να συνεχισθεί η κοπή της ουράς είναι σαθρά από επιστημονικής άποψης, είναι αντίθετα με τα αποδεκτά και παραδεκτά πρότυπα για την ευζωία/καλή μεταχείριση των σκύλων και χρησιμεύουν μόνο με την συνεισφορά και συμβολή τους στα τεχνητά πρότυπα εκτροφής-φυλών.»

The British Veterinary Association, (BVA) δηλώνει: «Ο BVA αντιτίθεται στην κοπή της ουράς των κουταβιών. Ο BVA πιστεύει ότι τα κουτάβια υποβάλλονται σε περιττό πόνο  σαν αποτέλεσμα του ακρωτηριασμού της ουράς και στερούνται της ζωτικής μορφής έκφρασης του σκύλου Αποτέλεσμα της κοπής της ουρά μπορεί να είναι ο χρόνιος πόνος.»

The British Small Animal Veterinary Association (BSAVA) δηλώνει: «Ο BSAVA ανησυχεί ιδιαίτερα για το ότι  μπορεί να υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις στην απαγόρευση του ακρωτηριασμού της ουράς των σκύλων. ΟBSAVA θεωρεί ότι επιστημονικές αποδείξεις καταδεικνύουν με σαφήνεια ότι ο ακρωτηριασμός της ουράς είναι μια οδυνηρή διαδικασία και ότι υπάρχουν δεν υπάρχουν αξιόπιστες αποδείξεις της αναγκαιότητας αυτής σε οποιοδήποτε σκυλί»   .
RSPCA : Το ότι οι σκύλοι εργασίας αποτελούν εξαίρεση από την απαγόρευση του ακρωτηριασμού της ουράς σκύλων έχει επικριθεί σαν περιττή και μη εφαρμόσιμη από την RSPCA. Ο David McDowell, RSPCA ActingChief Veterinary Adviser λέει: Εν τούτοις η κοπή ουρά, όσο και αν ωραιοποιείται, παραμένει ένας οδυνηρός και αισθητικός ακρωτηριασμός, που περισσότερο έχει σχέση με λόγους παράδοσης, παρά με την ευζωία των σκύλων. 

ΜΕΛΕΤΗ ΔΑΝΙΑΣ ΓΙΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΟΥΡΩΝ

Veterinary Forensic Medicine and Epidemiology The Royal Veterinary and Agricultural University Preben Willeberg dr.med.vet., dr.med.vet.h.c. Professor February 1996

Από το διαβιβασμένο έγγραφο φαίνεται ότι οι δέκα συμμετέχουσες κλινικές /νοσοκομεία περιέθαλψαν περίπου70.000 σκυλιά σε ένα χρόνο. Τα αρχεία της ίδιας χρονιάς περιλαμβάνουν 26 περιστατικά τραυμάτων ουράς, που συνιστά ένα ελάχιστο ποσοστό των περιθαλπομένων σκυλιών (με ένα μέσο όρο περίπου 4% ανά 10,000 υπό θεραπεία σκυλιών).

Τα περιστατικά των τραυμάτων διανέμονται-μοιράζονται σε 20 αναφερόμενες ράτσες. Σε σύγκριση , η φυλή με το μεγαλύτερο αριθμό των αναφερόμενων τραυματισμών ουρά κατά τη διάρκεια των δύο ετών από τα διαθέσιμα δεδομένα είναι  ο Γερμανικός Ποιμενικός με 7 περιστατικά, επίσης δύο περιστατικά προκλήθηκαν από παρασιτική μόλυνση ανάμεσα σε νεογέννητα κουτάβια Κόκερ-Σπάνιελ.

Με βάση τα πολύ μικρά δεδομένα που σχετίζονται με τα περιστατικά για τα ζώα που γεννήθηκαν μετά την απαγόρευση ακρωτηριασμού ουράς  για ορισμένες φυλές οι οποίες περιλαμβάνονται στην απαγόρευση του 1991, ( δέκα περιστατικά ) , φαίνεται να υπάρχει μια συνολική συχνότητα μεταξύ αυτών των φυλών, η οποία ισοδυναμεί με τον αριθμό των κρουσμάτων μεταξύ των φυλών που παραδοσιακά δεν ακρωτηριάζονται (πέντε περιστατικά σε κάθε ομάδα).

John M Bower BVSc MRCVS  RCVS Tail Docking WORKING Party The Royal (Dick) Veterinary School

Ακρωτηριασμός ουράς – Μια κτηνιατρική προοπτική

The Royal (Dick) Veterinary School

Αναδρομική  Επισκόπηση  12.129 κλινικών περιπτώσεων που αφορούν σε ουρές που έδειξαν ότι δεν υπήρχε μείωση στις περιπτώσεις προβλημάτων ουράς σε σκυλιά που τους είχαν ακρωτηριάσει τις ουρές.

Εκτροφείς σκυλιών εργασίας, όπως τα Springer Spaniels, υποστηρίζουν ότι για να αποτρέψουν ζημιά στις ουρές των σκυλιών εργασίας σε πυκνά φυλλώματα, μέρος αυτών θα πρέπει να ακρωτηριαστεί. Από όσο γνωρίζω δεν υπάρχει απόδειξη παρά μόνο ανέκδοτα που υποστηρίζουν αυτήν την θέση. Τα σκυλιά δεν τραυματίζονται επειδή μπαίνουν σε πυκνά φυλλώματα  και αν κάποιο μέρος του σώματος θα ήταν να πάθει κάτι, σε τέτοια περίπτωση, θα ήταν πιο λογικό να υποθέσουμε είναι τα μακριά πλαδαρά αυτιά αυτής της φυλής.  Τα αυτιά όμως δεν κόβονται, ούτε τα κονταίνουν για να αποφύγουν κάτι τέτοιο. Τραυματισμοί των ουρών των σκυλιών δεν είναι καθόλου συχνοί στην πράξη. Οι κτηνίατροι παρατηρούν βεβαίως το ίδιο πολλά προβλήματα  ουρών στους σκύλους που είναι ήδη ακρωτηριασμένοι όπως και αυτών που δεν έχει ακρωτηριάζονται. Σε έναν σημαντικό αριθμό  κουταβιών που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό ουράς, χρειάζεται να επαναληφθεί ο ακρωτηριασμός για να αφαιρεθεί ένα τμήμα που έχει υποστεί φλεγμονή ή μόλυνση ή ένας κάλος σε σπόνδυλο που έχει αφεθεί για πολύ. Τα τραύματα στις ουρές δεν συμβαίνουν πολύ συχνά για να δικαιώσουν τον μαζικό ακρωτηριασμό όλων των ουρών σε φυλές που παραδοσιακά το κάνουν. Τα τραύματα στις ουρές των γατιών πάντως είναι πολύ πιο συχνά που προκύπτουν από μάχες μεταξύ τους και ειδικά από ατυχήματα στους δρόμους. Όμως κανένας δεν θα συνιστούσε τον μαζικό ακρωτηριασμό όλων των ουρών των γατιών για να αποφύγει ενδεχόμενο τραύμα, κάποια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον.

Η επισκόπηση The Royal (Dick) Veterinary School με την παρουσία ή απουσία βλάβης στις ουρές σε πάνω από12.000 κλινικές περιπτώσεις σε φυλές με ακρωτηριασμένες ή μη ουρές έχει αποδείξει ότι ο ακρωτηριασμόςτης ουράς δεν μειώνει τον τραυματισμό της ουράς. Το έγγραφο (Κτηνιατρική Αναφορά 13 Απριλίου 1985) συμπεραίνει : «Εφόσον η αναλογία πιθανοτήτων δεν είναι σημαντικά μεγαλύτερη από το 1, ο ακρωτηριασμός της ουράς δεν μπορεί να συνίσταται σαν μια προφυλακτική διαδικασία κατά του τραυματισμού της ουράς, οποιουδήποτε πληθυσμού σκύλων,  με βάση παρόμοιες στατιστικές από τις οποίες η ομάδα διδασκαλίας αντλεί τις υποθέσεις». Κανένας δεν έχει προβάλλει ένα ουσιαστικό επιχείρημα για τον ακρωτηριασμό της ουράς, εκτός του ότι η απαγόρευση αφαιρεί ένα παραδοσιακό δίκαιο, ότι οι φυλές φαίνονται καλλίτερες μετά την αφαίρεση της ουράς ή ότι δεν πονάει οπότε γιατί να σταματήσει.

ΜΕΛΕΤΗ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ The Wansbrough Report  published in the Australian Veterinary Journal Vol 74, No. 1, July 1996

Δημοσιευμένη στο Αυστραλιανό Κτηνιατρικό Περιοδικό , Τόμος 74, Αρ. 1, Ιούλιος 1996

ΑΛΛΕΣ ΠΙΘΑΝΕΣ ΒΛΑΒΕΣ ΛΟΓΩ  ΤΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΥΡΑΣ  είναι:

• Αιμορραγία ή Ισχαιμία
• Λοίμωξη , γάγγραινα , τοξιναιμία / σηψαιμία .
• Μηνιγγίτιδα
• Υπογλυκαιμία ή υπεργλυκαιμία
• Σχηματισμός νευρώματος λόγω ακρωτηριασμού
• Συμφύσεις ουραίου με νευροδερματίτιδα
• Απόφραξη, προκαλώντας απώλεια της αισθητηριακής αντίληψης από την ουρά .

Πολλές από αυτές μπορεί να προκαλέσουν δυνητικά μια κατάσταση σοκ, που μπορεί να αποβεί μοιραία για τη ζωή στο νεογνό κουτάβι
Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΣ

Ο ακρωτηριασμός της ουράς περιλαμβάνει την μερική ή ολική αφαίρεση της ουράς με την χρήση κοπτικών ή συνθλιπτικών οργάνων.

Μύες, τένοντες, 4 με 7 ζεύγη νεύρων και καμιά φορά και χόνδρος ή σπόνδυλος αποκόπτονται. Ο αρχικός πόνος από τον απευθείας /άμεσο τραυματισμό του νευρικού συστήματος, θα είναι έντονος και σε ένα τέτοιο επίπεδο, που δεν θα μπορούσε να επιτραπεί να επιβληθεί στον άνθρωπο. Οι επακόλουθες βλάβες τραυματισμού ιστών και οι φλεγμονές, ειδικά αν η ουρά αφεθεί να επουλωθεί σαν ένα ανοιχτό τραύμα, θα παράγει αλγογόνες ουσίες, τις «ερεθιστικές σούπες» και  την «εκκαθάριση ραχιαίου κεράτου» που απαιτούνται για την περιφερειακή και κεντρική ευαισθητοποίηση και την ανάπτυξη εν εξελίξει συνεχιζόμενου παθολογικού πόνου. Τα κουτάβια κυρίως υφίστανται σε αυτόν τον πόνο και το τραύμα στην ηλικία των  2 με 5 ημερών  όταν το επίπεδο του πόνου θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από ένα ενήλικα ζώο διότι η συχνότητα των επώδυνων ερεθισμάτων που θα επιτευχθούν στον εγκέφαλο, θα είναι μεγαλύτερη από αυτήν του ενηλίκου και έτσι δεν θα μπορέσουν να αναπτυχθούν ανασταλτικά μονοπάτια πόνου.

• Η γκρίνια και η «προσπάθεια διαφυγής» (συνεχείς κινήσεις) που παρουσιάζουν τα περισσότερα κουτάβια μετά τον ακρωτηριασμό της ουράς είναι αποδείξεις του ότι αισθάνονται έντονο πόνο. Τα ζώα τείνουν να είναι πιο στωϊκά από τους ανθρώπους λόγω του εγγενούς ενστίκτου αυτοσυντήρησης.
• Το ότι μερικά κουτάβια δεν δείχνουν έντονα σημάδια πόνου, δεν σημαίνει ότι ο πόνος στον οποίον υποβάλλονται δεν έχει καταγραφεί στο κεντρικό τους νευρικό σύστημα.

Ο ακρωτηριασμός της ουράς για αισθητικούς λόγους πολύ συχνά συντελείται χωρίς αναισθησία. Γενικά αν χρησιμοποιείται αναισθησία μυοχαλάρωσης, αυτή προκαλεί απώλεια αίσθησης και χαλάρωση μυών αλλά δεν επηρεάζουν τα αισθητικά νεύρα και δεν θα αποτρέψουν κατ’ ανάγκη την ανάπτυξη του παθολογικού πόνου. Η γενική αναισθησία σε πολύ νεαρά ζώα εμπεριέχει έναν πολύ υψηλό βαθμό κινδύνου.  Η τοπική αναισθησία, λόγω πρακτικών δυσκολιών,  βάζοντας το ενέσιμο σε μια πολύ μικρή περιοχή και η δυναμική για συστηματική τοξίκωση εμπεριέχει επίσης υψηλό ρίσκο.

Περίπου 90% των ανθρώπων που έχουν υποβληθεί σε ακρωτηριασμό υποφέρουν από παθολογικό πόνο, υπό την μορφή φανταστικού πόνου των άκρων . Τα ακρωτηριασμένα σκυλιά μπορεί να υποφέρουν με τον ίδιο τρόπο, αλλά αν η μάσκα της στωικότητας κρύβει αυτά τα συμπτώματα, αυτό η θα μείνει αδιάγνωστο ή θα κακο-διαγνωστεί .

ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ

Αρκετοί μύθοι πάνω στον πόνο έχουν διαδοθεί εδώ και χρόνια και αποτελούν την βάση πάνω στην οποία ο ακρωτηριασμός της ουράς βρήκε δικαιολογία και επέτρεψαν να διαιωνισθεί.

Μύθος 1 – Τα ζώα δεν αισθάνονται τον πόνο όπως οι άνθρωποι. Αυτό είναι παράλογο. Τα θηλαστικά (και πιθανόν και όλα τα σπονδυλωτά) έχουν φυσιολογικά ανατομικά και τους ίδιους νευροδιαβιβαστές , υποδοχείς , μονοπάτια /αγωγούς στα ανώτερα κέντρα του εγκεφάλου. Ενώ αληθεύει, ότι τα ζώα ενδέχεται να δείχνουν διαφορετική συμπεριφορά στον πόνο, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι αισθάνονται τον πόνο ίδια όπως ο άνθρωποι. (Fleeman1995). Λόγω των φυσιολογικών ομοιοτήτων  μεταξύ των θηλαστικών, είναι έγκυρο να χρησιμοποιούνται θηλαστικά συμπεριλαμβανομένων και των σκύλων, σαν μοντέλα για την ιατρική έρευνα για τους ανθρώπους. Και το αντίστροφο ισχύει, δηλαδή ότι ο άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μοντέλο για να προαχθεί η κτηνιατρική γνώση. Ομοιότητα μεταξύ του ανθρώπινου και σκυλίσιου νευρικού συστήματος σημαίνει ότι μπορούμε να θεωρήσουμε ότι οτιδήποτε προκαλεί πόνο στον άνθρωπο, θα προκαλέσει πόνο στο ίδιο βαθμό και στον σκύλο. Το κατώφλι πόνου έχει προσδιορισθεί να είναι παρόμοιο στον άνθρωπο και στα ζώα (Fleeman 1995).

Μύθος 2 – Η έλλειψη μυελίνωσης  είναι δείκτης ανωριμότητας στο νευρικό σύστημα των νεογνών και επομένως τα νεογνά δεν είναι δέκτες πόνου. Γνωρίζουμε πλέον ότι αυτό δεν είναι σωστό, στην πραγματικότητα το αντίθετο συμβαίνει. Ανατομικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι η πυκνότητα των δερματικών αλγαισθητικών νευρικών απολήξεων στα αναπτυγμένα έμβρυα και τα νεογέννητα ζώα μπορεί να είναι ίση και περισσότερη από το δέρμα του ενήλικου ζώου (Anand & Cart 1989). Έχει αποδειχθεί , χρησιμοποιώντας ποσοτικές νευρο-ανατομικές μεθόδους, ότι οι νευρικοί οδοί που συνδέονται με με την αλγαισθησία στον νωτιαίο μυελό και το στέλεχος του εγκεφάλου είναι ολοκληρωτικά μυελινωμένο μέχρι τον θάλαμο κατά την διάρκεια της κυοφορίας (Anand & Cart 1989).  Περαιτέρω ανάπτυξη των αγωγών πόνου συμβαίνει κατά την διάρκεια της μικρής ηλικίας (κουτάβια), όπου υφίσταται υψηλός βαθμός ελαστικότητας-πλαστικότητας του εγκεφάλου.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ο ακρωτηριασμός της ουράς για αισθητικούς λόγους δεν δικαιώνεται και επιστημονικά και ιατρικά.  Τα κριτήρια των ακρωτηριασμών της ουράς των σκυλιών δεν ευσταθούν και δεν δικαιολογούνται, εκτός και αν χρηματικοί ή λόγοι παράδοσης, έχουν προτεραιότητα έναντι της ευζωίας των ζώων και της καλής διαβίωσης των ζώων. Η ουρά δεν είναι απλά  ένα ασήμαντο εξάρτημα. Είναι ανατομικά και φυσιολογικά μια σημαντική δομή, που έχει πολλές βιολογικές λειτουργίες, που δεν πρέπει να υποτιμούνται.

Ο ακρωτηριασμός της ουράς μπορεί να προδιαθέσει το σκυλί σε επιβλαβείς συνέπειες, που περιλαμβάνουν έντονο αρχικό πόνο και μετέπειτα συνεχή πόνο καθώς και νευρολογικά προβλήματα. Ο ακρωτηριασμός της ουράς θα πρέπει να γίνεται μόνο σε σκύλους των οποίων η ουρά ή παρεμφερείς δομές έχουν τραυματισθεί ή υπάρχει παθολογικό αίτιο.

Εάν ο ακρωτηριασμός συστήνεται σαν θεραπευτικό μέτρο, τότε αυτό πρέπει να γίνεται με κατάλληλες αναισθητικές και χειρουργικές τεχνικές. Το νεογνό είναι ανατομικά και φυσιολογικά ικανό να αισθάνεται και πραγματικά αισθάνεται τον πόνο . Επομένως οι κτηνίατροι, που επιθυμούν να θεωρούνται επαγγελματίες που νοιάζονται και ενδιαφέρονται και σαν θεματοφύλακες της ευζωίας και της καλής μεταχείρισης των ζώων, πρέπει να σταματήσουν να ακρωτηριάζουν τις ουρές για αισθητικούς λόγους και να εναντιωθούν ενεργά εναντίον οποιουδήποτε άλλου συνεχίζει αυτής την οδυνηρή πρακτική.