Επειδή σαν Δ.Σ. της Ομοσπονδίας έχουμε διαπιστώσει αρκετές φορές ότι τα σωματεία μέλη μας , δεν είναι πολλές φορές σε γνώση θεμελιακών αρχών της Ομοσπονδίας μας για θέματα ευθανασίας, υιοθεσίας, δράσης γύρω από όλα τα ζώα κλπ , θα επιθυμούσαμε να ενημερώσουμε και πάλι τα μέλη μας για μερικές από αυτές, προκειμένου η Ομοσπονδία να έχει κοινή δράση και αρχές.
Ευθανασία:
Υπενθυμίζουμε παλαιότερη θέση αρχής για την Ομοσπονδία και τα σωματεία μέλη μας για το θέμα αυτό και παραθέτουμε αυτούσιο το δεσμευτικό κείμενο για τα μέλη μας σωματεία.
« Μετά το γόνιμο και πολύτιμο διάλογο που διαμείφθηκε περί της ευθανασίας, σας ενημερώνουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία τόσο των σωματείων, όσο και της επταμελούς είναι ΚΑΤΑ. Εν κατακλείδι, η ευθανασία θα πρέπει να διενεργείται όπως ακριβώς θα έπρεπε και στους ανθρώπους, δηλαδή μόνο στο τελευταίο στάδιο μιας ανίατης πάθησης. Σε καμία άλλη περίπτωση, δεν θεωρείται ότι η πράξη της θανάτωσης ζώου, εμπίπτει στον όρο “ευθανασία”.
Μετά από όλα αυτά, η ΠΣΕΖΣ και η ΠΦΠΟ υιοθετούν ως αρχή τους τις αξίες και τους λόγους περί ευθανασίας όπως αναφέρονται στο κείμενο της Ρεγγίνας Αργυράκη, καθηγήτριας του ΑΠΘ, που παραθέτουμε παρακάτω.
Εκ μέρους του Δ.Σ. της ΠΦΠΟ
Μάριζα Χριστοδούλου
De Profundis (εκ βαθέων)
Προς το παρόν βιώνουμε μια κρίση που στην πραγματικότητα σχηματοποιήθηκε κατά την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα ενώ κατά το μάλλον ή ήττον παρακολουθούμε την κορυφωσή της επί των ημερών μας.
Δεν είναι κρίση έκπτωσης κάποιων αξιών που χρήζουν αποκατάστασης. Είναι το τέλος του Διαφωτισμού και των ιδεολογιών του συλλήβδην, όλου δηλαδή του κοινωνικοπολιτικού συστήματος του εθνοκρατικού μοντέλου του 19ου αιώνα, αλλά και του λεξιλογίου του.
Ένα απο τα ηχηρότερα συμπτώματα της κατάργησης αυτού του λεξιλογίου αποτελεί και η αμφίσημη (ή συχνά και πολύσημη) χρήση επιθέτων κοινωνιολογικής κατηγοριοποίησης που συχνά απαντούν με πρώτο συνθετικό το κατηγόρημα φύλο-,συμπεριλαμβανομένων και των φιλοσόφων(της επαγγελματικής μου συντεχνίας).
Από τα ως άνω επιβαρυμένα επίθετα είναι και ο φιλό – ζωος. Και τούτο γιατί κατά την μία σήμανση λειτουργεί ως ζωό – φιλος, δηλαδή, ο αγαπών την χρήση του ζώου και όχι το ζώο καθ’ευατό
.Πέρα από την προφανή αντιμετώπιση του τελευταίου ως διατροφικό ,βιοποριστικό και ευρύτερα χρηστικό res (πράγμα),ακόμα και η προς τούτο συναισθηματική επένδυση διαλαμβάνει χαρακτήρα ψυχαναλυτικό (το ζώο ως υποκατάστατο τέκνου ,συντρόφου ή φίλου) ή κοινωνιοκαταδεικτικό (το ζώο ως ευαισθητοποιητική παράμετρος ταύτισης προς αδικούμενες ή ασθενείς κοινωνικές ομάδες).Η τέτοια σήμανση θέτει τον φιλόζωο (εν τοις πράγμασι ζωό – φιλο)πρό των εξής ψευδοπρουποθέσεων:
α) πρέπει να λαμβάνει αποφάσεις για την ευζωία των ζώων
β) πρέπει να συμπεραίνει με τα δικά του κριτήρια τις παραμέτρους της ως άνω ευζωίας
γ) πρέπει να διαχειρίζεται την ύπαρξη των ζώων στον ευρύτερο ιστό υποδοχής και δράσης τους.
Όλα τα παραπάνω είναι ψευδοπρουποθέσεις, επειδή λογικά αποτελούν λήψη του ζητουμένου. Γιατί:
α) δεν μπορεί κανείς να αποφασίζει για μία άλλη οντότητα, οριοθετώντας την ευζωία μέσα από τις βιολογικές παραμέτρους του
δικού του οντογενετικού είδους
β) δεν μπορεί κανείς να προβαίνει σε ασφαλείς συμπερασμούς, οσάκις εμπλέκει σε αυτούς συναισθηματική ,άρα αλυσιτελή, ταύτιση
γ) η έννοια της διαχείρισης προϋποθέτει την σαφή διαφοροποίηση ανάμεσα σε ένα θεσμικό ανώτερο και σε ένα θεσμικό κατώτερο
είδος, δηλαδή ανάμεσα σε έναν δυνάστη και σε έναν δυναστευόμενο.
Εν κατακλείδι ο φιλόζωος που δρα ως ζωό – φιλος αποτελεί έναν άτυπο συνδυασμό της Φόνισσας του Παπαδιαμάντη (που δολοφονούσε τα ομόφυλά της βρέφη για να μην καταλήξουν γυναίκες δύστυχες, όπως η ίδια) και του Άγγλου Ύπατου Αρμοστή στις Ινδίες (που διαχειριζόταν την περίσσεια ιθαγενούς έγχρωμου κρέατος προς όφελος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας).Η απόφαση γύρω από την ζωή ή τον θάνατο οποιουδήποτε έμβιου όντος (έστω και πρωτόζωου, πόσο μάλλον ανώτερου θηλαστικού)δεν αποτελεί ζήτημα σχετικοκρατίας της ηθικής, αλλά εντελώς ουσιώδες πρόβλημα γνωσιολογίας.
Κατά την έτερη λοιπόν σήμανση του όρου, ο φιλόζωος έχει επιλέξει μια στάση ζωής πάγια υπαγορευμένη από την γνώση που ο άνθρωπος δεν αποτελεί παρά άλλο ένα βιολογικό είδος, είναι δηλαδή ομότιμος εταίρος μέσα στην οντογένεση. Οι όποιες λοιπόν αποφάσεις του έχουν επίπτωση στο οντογενετικό δίκτυο και πρέπει να λαμβάνονται με τεράστια περίσκεψη και αιδώ. Πολύ περισσότερο πού, αν καλείται για πρώτη φορά κατά την εξελικτική ιστορία να υπερασπιστεί τα άλλα είδη, καλείται επειδή η υπεράσπιση ορθώνεται κατά των δικών του σφαλμάτων που τόσο ανοίκεια κατέστρεψαν την φυσική συνέπεια.
Η εφαρμογή ευθανασίας στα ζώα έξω και πέρα από κάθε ηθικολογία, πρέπει υπό αμιγώς γνωστολογικές προϋποθέσεις να γίνεται υπό τις ίδιες ακριβώς παραμέτρους που θα αποφασιζόταν και για τους ανθρώπους.
Διαφορετικά οι φιλόζωοι – ζωόφιλοι δεν είναι παρά συναισθηματικά χρησιμοθήρες εξ ίσου επιθετικοί καταναγκαστικοί με τον τελευταίο γουναρά, τον τελευταίο χασάπη ή τον τελευταίο έκφυλο κυνηγό άγριων υπό έλλειψη ειδών.
Το περασμένο Σάββατο το βράδυ είχα μια εξαιρετικά προσοδοφόρα συνάντηση με τον συναδελφό μου Θανάση Ντινόπουλο, διεθνώς διακεκριμένο νευροεπιστήμονα και πρόεδρο της Κτηνιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Συνεργαζόμαστε στενά ως συνεπιβλέποντες επόπτες κάποιων υποψηφίων διδακτόρων προς εκπόνηση των διατριβών τους στο πανεπιστημιό μας και ευκαιρίας δοθείσης συζητήσαμε το υπό έκδοσιν νέο του βιβλίο με θέμα τους κοινούς τύπους του ανθρώπινου εγκεφάλου και των εγκεφάλων άλλων ανώτερων θηλαστικών.
Ο Ντινόπουλος, που έχει δουλέψει επί μακρόν με τον νομπελίστα Zeki και είναι ο κύριος μεταφραστής του στην Ελληνική γλώσσα, κατέληξε σε συμπεράσματα που περιμένει ανυπόμονα η επιστημονική κοινότητα εν όψει της έκδοσης και παρουσίασης τον Σεπτέμβριο από τους γενετιστές Κριμπά και Αλαχιώτη και εμένα, που μου έγινε η τιμή να μου προταθεί να γράψω τον πρόλογο.
Συμπεράσματα που επανατοποθετούν την οπτική των… συστημάτων απέναντι στα ζώα, τα ζητήματα ευθανασίας και τα προβλήματα αναθεώρησης των ορισμών των εννοιών άνθρωπος <<και ζώο>>.
Έτσι λοιπόν μπορεί κάποιος φυσικά να δρα ως φιλόζωος υπό την πρώτη σήμανση του όρου, άν ενέχεται στα τρέχοντα νομικά πλαίσια, και μπορεί να συνεταιρίζεται, ώστε να συμπήξει ομοσπονδίες. Αλλά δεν δικαιούται κατ’ουδεμίαν ανοχή να διατηρεί φιλεύσπλαχνο προσωπείο, αφού στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας αναφανδόν ζωόφιλος και υποχρεούται να το δηλώνει ευθαρσώς, δηλαδή ότι εύ(;)θανατώνει κατά την ίδιαν του βούλησιν υπό το σαθρό προκάλυμμα της πρόληψης δεινών και της αποτελεσματικής(:)διαχείρισης.
Τέλος,άς μην καταφεύγουμε στην φτηνή δικαιολογία πως όλα τα παραπάνω ααποτελούν την θεωρητικόλογη ομφαλοσκοπική κουβεντούλα μιάς κλειστής επιστημονικής elit που δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα μέσα στο σπίτι της.
Προσωπικά δεν θα απαριθμήσω πόσα ζώα έχω μέσα στο σπίτι μου, δίπλα στο κρεββάτι μου, επειδή ήδη από το 2005 αντιμετωπίζω συνεχείς επιδρομές εισαγγελέων με κλειδαράδες, κατόπιν καταγγελιών καλοθελητή γείτονα, με τον οποίο με χωρίζουν πολεοδομικές διαφορές (τυγχάνει υπερμεγέθης αυθαιρετούχος εις βάρος της πολυκατοικίας μας). Είναι όμως όλα βαριές περιπτώσεις αναπηριών ή γήρατος. Όλα είναι χαρούμενα, με υψηλή ποιότητα ζωής και ποτέ δεν σκέφτηκα κάν να τα διαχειριστώ μέσω ευθανασίας!!!! Στην γειτονιά μου εξ άλλου η σχεδόν τυφλή από ολικό γλαύκωμα Τιτίκα μας πέθανε πρόσφατα στα δεκαπέντε της απο νεφρική ανεπάρκεια, ενώ ο Λίνος και ο Μπούλης ειναι ευτυχή τρίποδα ,ετών 16και 19 αντίστοιχα. Σχεδόν όλα τα κουτάβια που μας πέταξαν κατά καιρούς στα πέριξ τετράγωνα τα μεγαλώσαμε ,τα στειρώσαμε και όσα δεν υιοθετήθηκαν υγιαίνουν υπό στενή επιτήρηση. Επανερχόμενη στα εντός του οίκου μου, για να συμπεράνετε ενδεικτικά τον αριθμό τους, ομολογώ πως μου κοστίζουν περίπου 500-600 ευρώ το δεκαπενθήμερο απο τον μισθό μου αποκλειστικά. Δεν επιζητώ εύσημα. Είναι η μέση στάση που μπορεί να επιλέξει ένας επιστήμονας της δικής μου κατεύθυνσης υπό τις παρούσες συνθήκες.
Μονόδρομος
Ρεγγίνα Αργυράκη
Υ.Γ. Τόσο εγώ, όσο και οι συναδελφοί μου Πανεπιστημιακοί, αποφασίσαμε να στηρίξουμε με όλη την εμβέλεια των δυναμεών μας την ΠΦΠΟ, μόνον υπό τις ως άνω προϋποθέσεις αντίληψης περί ευθανασίας. Άν θεωρούσαμε πως τα πράγματα δεν είναι έτσι ,φοβάμαι πως οι γνωστικές μας θύρες θα ήταν κλειστές.
ΥΙΟΘΕΣΙΕΣ
Οι υιοθεσίες αποτελούν ένα πολύ δύσκολο, άκρως υπεύθυνο και απολύτως συμβάλλον μέσον στην μη εγκατάλειψη ζώων από τον ιδιοκτήτη του .
Έχει αποδειχτεί στην πράξη, ότι όσο και αν η εικόνα που μας δίνει ο μέλλων κηδεμόνας είναι άριστη, μπορεί να πέφτουμε έξω και να καταδικάζουμε ένα ζώο το λιγότερο σε μη συνθήκες ευζωίας.
Βασικοί και απαράβατοι κανόνες για τα σωματεία μας για μια σωστή υιοθεσία.
Δεν παραδίδουμε το ζώο αν:
- Δεν ελέγξουμε το σπίτι και δεν κάνουμε διεξοδική και αυστηρή συζήτηση με τον μέλλοντα αναδοχο.
- Πάντα τον καλούμε να πληρώσει τα έξοδα που έχουμε ήδη καταβάλλει – αν τα έχουμε καταβάλλει- δηλαδή, εμβολιασμό, αποπαρασίτωση, τσιπ κλπ.
- Σε περίπτωση που δεν τα έχουμε καταβάλλει εμείς, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΆ και ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ αναβολής , πηγαίνουμε μαζί με τον ανάδοχο σε κτηνίατρο, όπου πληρώνει το τσιπ, το εμβόλιο ή τα εμβόλια και την αποπαρασίτωση.
Άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν ή ζητούν πίστωση χρόνου, κατά 90% αποδεικνύονται ανεύθυνοι ιδιοκτήτες και έστι δεν ρισκάρουμε να δώσουμε το ζώο.
ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΖΩΟ..
Αυστηρό συμβόλαιο υιοθεσίας με τις προϋποθέσεις που βάζουμε για την υιοθεσία, το οποίο και υπογράφει για το γνήσιο της υπογραφής ομέλλων κηδεμόνας.
Τέτοια συμβολαια εχουμε δώσει αρκετές φορές σε δημοσιότητα στα σωματεία..
Αποδοχή του μέλλοντα κηδεμόνα επισκέψεων φιλικών και συμβουλευτικών στο σπίτι του , όσες φορες θέλουμε και βέβαια μετά από συνεννοησή του για την επίσκεψη.
Όχι δέσιμο, τήρηση των κανόνων του άρθρου 5, 1.
Έλεγχος συνεχής των υιοθεσιών μας, εν το δινουμε το ζώο και ξεμπλέξαμε.
Όταν θεωρούμε ότι βρήκαμε κάποιον « σωστό» κηδεμόνα σε άλλη πόλη ή νομό ΠΑΝΤΑ αναθέτουμε σε άλλο φιλοζωικό σωματείο να ελέγξει και να γίνουν τα όσα παραπάνω αναφέραμε, ότι πρέπει να κάνουμε εμείς, όταν η υιοθεσία γίνεται στην πόλη μας.
Η παράδοση του ζώου γίνεται πάντα στο σπίτι του ιδιοκτήτη και αφού έχουν τηρηθεί ΟΛΑ τα ανωτέρω.
ΣΤΕΙΡΩΣΗ
Η στειρωση είναι υποχρεωτικά και ανγκαία προυπόθεση για την υιοθεσία ζώων, λογω της κατάστασης με τα αδέσποτα που υπάρχει στην Χώρα μας.
Υποχρεωτική λοιπόν συμφωνία , με βούλα και υπογραφή, του μέλλοντα κηδεμόνα για στείρωση του ζώου αν είναι κουτάβι με την βοήθεια και του συλλόγου , όταν έλθει η ώρα του ,αν δε είναι ενήλικο το δίνουμε στειρωμένο ή το στειρώνει ο ιδιοκτήτης με έξοδα του, πριν το παραδώσουμε στο σπίτι του. Αν δεν στειρώσει το κουτάβι καταγγέλλουμε την συμφωνία που κάναμε και παίρνουμε πίσω το ζώο , όσο δύσκολο και αν μας είναι αυτό
Όταν γίνουν όλα τα ανωτέρω ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ παραδίδουμε το ζώο, σκύλο ή γάτα.
Τον βοηθάμε με τις επαφές που έχουμε με τους κτηνιατρους που συνεργαζόμαστε για φιλοζωικές τιμές.
Προσοχή.
Είναι προτιμότερο να αφήσουμε το ζώο στον δρόμο και να έχουμε εμείς την επιμέλειά του , παρά να εγκαταλειφθεί αργότερα, να γεννήσει κοκ .
Αυτά εννοούνται για το εσωτερικό αλλά και οι υιοθεσίες στο εξωτερικό πρέπει πάντα να είναι διαφανείς και ελέγμένες από το φιλοζωικόσωμτείο
Μόνο έτσι κάνουμε πράξη τα όσα διακηρύσσουμε και παλεύουμε θεωρητικά.
Το δάσκαλε που διδασκες και νομο δεν ετηρεις δεν έχει θέση σε μας.
Η συμβολή μας στην αλλαγή της νοτροπίας και της αντίληψης για τα ζώα περνάει μέσα από τον καθένα μας ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ και από τα φιλοζωικά σωματεία.
Υιοθεσίες με άλλες προϋποθέσεις που δεν περιλαμβάνουν τα ανωτέρω ΔΕΝ ΠΡΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ.
Αποτελούν στη πράξη , όσο και αν μας ενοχλεί κάτι τέτοιο, ξεφόρτωμα , και συμβολή στην συνέχιση των γεννήσεων χιλιάδων ζώων και στην εγκατάλειψή τους.
Γ. Τα φιλοζωικά σωματεία, όπως το λέι και η λέξη , δεν είναι κυνολικά ή γατοφιλικά.
Αν δραστηριοποιούμεθα σε αυτό τον τομέα μόνο να αλλάξουμε τον τίτλο του σωματείου.
Έχουμε υποχρέωση να ασχοληθούμε εξ ίσου σοβαρά και με τα υπόλοιπα είδη ζώων.
Δεν νοείται για παράδειγμα, φιλοζωικό σωματείο να βλέπει τι γίνεται στις λαικες αγορες και τα πανηγύρια με τα άλλα ζώα και να σιωπά.
Είναι θέμα αρχής στην Ομοσπονδίας μας και αυτό.
Δ. Η Ομοσπονδία δεν είναι ελεγκτικό όργανο ούτε ο μπαμπούλας για να παρακολουθεί τι κάνει το κάθε σωματείο και σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτός ο ρόλος της.
Είναι θέμα συνείδησης, υπευθυνότητας του κάθε σωματείου της ΠΦΠΟ να ακολουθεί συνειδητά και μετά πλήρους γνώσεως και συμφωνίας τις παραπάνω θέσεις που ταυτόχρονα αποτελούν και και θεμελιώδεις αρχές της.
Τα παραπάνω δεν είναι συζητήσιμα, δεν θεωρούμε ότι πρέπει να γίνεται έκπτωση από τις αρχές μας , χάριν « ξελαφρώματος » από τα πολλά ζώα.
Ας τα αφήσουμε στον δρόμο, στεριώνοντάς τα εμείς, εμβολιάζοντάς τα, φροντίζοντάς τα, όσο μπορούμε .
Αυτό είναι λιγότερο επώδυνο γι αυτά από μια εγκατάλειψη, μια κακομεταχείριση ή ένα συνεχές δέσιμο, ή ανεξέλεγκτες γέννες , που διαιωνίζουν και με την δική μας συμβολή την μελανή ιστορία των αδέσποτων στην χώρα.
Υιοθεσίες ανεύθυνες ή ευθανασίες επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον τεράστιο αριθμό των αδέσποτων είναι εξαιρετικά άσχημη ενέργεια εκ μέρους μας.
Όσα δεν μπορούμε να τα φροντίσουμε σωστά ,ας αφησουμε να διαχειριστούν μονα τους τον εαυτό τους ή ιδια η φύση.
Το Δ.Σ.
Αναστασια Μπομπολάκη
Μαριζα Χριστοδούλου
Μαρια Χουστουλάκη
Τινα Κασιδοκωστα
Βικυ Χρηστου
Μαρινα Τελή
